کتاب «نگاهی نو به تعلیم و تربیت» نوشته رضا فرهادیان، با هدف تبیین سازوکارهای اجرایی رویکردی نوین در تعلیم و تربیت، روانه بازار نشر شد. این اثر که در 176 صفحه به چاپ رسیده، به تشریح تعلیم و تربیتی تعاملی می‌پردازد که ریشه در نظام آفرینش الهی دارد و بر پایه رابطه‌ای دوسویه میان خالق و مخلوق بنا شده است.
این کتاب، تعلیم و تربیت را فرایندی مهندسی‌شده و مدیریت تعاملی اراده می‌داند که بر برنامه‌ریزی دقیق برای هدایت اراده متربی، تقویت تصمیم‌گیری آگاهانه و مدیریت تمایلات انسانی مبتنی بر ارزش‌ها استوار است. نویسنده معتقد است که موفقیت این فرایند، با پاسداشت کرامت نفس، تعاملات سازنده و احترام به اختیار انسان محقق می‌شود.
«نگاهی نو به تعلیم و تربیت» در چهار فصل تدوین شده است. فصل اول با عنوان «توحید محوری در تربیت»، به بیان نظریه توحید محوری، کلمه طیبه توحید و پذیرش و درک فقر ذاتی در برابر خداوند می‌پردازد و بر حرکت از خودمحوری تأکید می‌کند. در این فصل، مباحثی چون دعا، ابعاد و اقسام توحید، طلب شناخت خداوند، خودشناسی و خداشناسی، پاسخ به بحران‌های اخلاقی و فرهنگی، پیشگیری از پیروی بی‌چون‌وچرا از نظام‌های دیگر و تقویت پیوند میان تعلیم و تربیت با زندگی واقعی مورد بحث و بررسی قرار می‌گیرد.
فصل دوم با عنوان «اصول تعلیم و تربیت توحیدی»، به سه اصل مهم و اساسی در نظام تعلیم و تربیت اسلامی می‌پردازد. الگوگیری از کمالات امام زمان (عج)، تقویت روحیه مسئولیت‌پذیری و انتظار سازنده، تثبیت ارزش‌های معنوی در زندگی، تقویت حس تعلق به الگوی الهی، پرورش حس امید و انتظار برای آینده روشن، فواید آزادی، تأثیرات اختیار و نقش اراده در تربیت، از جمله مباحث مطرح‌شده در این فصل است. همچنین، روش‌های ایجاد اعتدال، پیاده‌سازی آخرت‌گرایی، عقل‌گرایی، معنویت‌گرایی، تولی و تبری و جامع‌نگری در تربیت و تأثیر هر یک بر فرآیند تربیت تبیین می‌شود.
در فصل سوم با عنوان «عوامل تعلیم و تربیت توحیدی»، نقش وراثت، محیط، دوست و رفیق، اراده، ایمان، عقلانیت و عوامل معنوی در تربیت مورد بررسی قرار می‌گیرد.
فصل چهارم با عنوان «بالندگی‌ها، چالش‌ها و آثار و نتایج تعلیم و تربیت توحیدی و خدامحور»، به بررسی آثار فردی، اجتماعی و خانوادگی این نوع تعلیم و تربیت می‌پردازد. عوامل مؤثر در خودنگهداری، روش‌های خودسازی و خودارزیابی، چالش تکبر، پرورش اخلاق و رفتارهای انسانی، تقویت مهارت‌های اجتماعی، توانمندسازی و مواجهه با چالش‌ها، گسترش مهارت‌های شغلی و حرفه‌ای، ارتقای هوش هیجانی، تقویت ایمان و ارزش‌های معنوی و حس تعلق و مشارکت اجتماعی، از جمله مباحث مطرح‌شده در این فصل است.
نویسنده در پایان این فصل، بر ضرورت برنامه‌ریزی پرورشی برای نظام آموزش و پرورش کشور در زمینه‌های آموزشی، تربیتی و اخلاقی، جسمانی و ورزشی، فرهنگی و هنری، روانشناختی و اجتماعی، ارتباطی با خانواده‌ها، ارتقای مهارت‌های دیجیتال و ارتقای روحیه خلاقیت و نوآوری تأکید می‌کند.
در بخشی از این کتاب، نقش امام زمان (عج) در تربیت به این صورت تبیین شده است: «الگوی اخلاقی و معنوی: امام زمان(عج) در جایگاه الگویی کامل در زمینه‌های اخلاقی، اجتماعی و معنوی برای فرد الهام بخش است. به ویژه با ارتباط مستمر و توسل به امام(ع) و آشنایی با سیره رفتار امامان معصوم(ع) می‌تواند به تربیت ارزش‌های انسانی و اخلاقی در فرد کمک کند و موجبات قرب الهی فراهم شود. تقویت امید و انتظار: ارتباط با امام زمان(عج) و انتظار ظهور ایشان در انسان احساس امید و هدفمندی را زنده می‌کند. همراهی و پیروی از امام(عج)، به فرد امید و انگیزه می‌دهد تا در زندگی خود بکوشد و به دنبال تحقق اهداف عالی انسانی باشد. تشویق به اصلاح جامعه: آموزه‌های مرتبط با امام زمان(عج) و ارتباط همیشگی با وی و اشخاص انگیزه می‌دهد تا در راستای اصلاح جامعه و ایجاد تغییرات مثبت اجتماعی تلاش کنند. این انگیزه می‌تواند به فعالیت‌های اجتماعی و خدمات به دیگران بیانجامد.»
کتاب «نگاهی نو به تعلیم و تربیت» می‌تواند منبعی ارزشمند برای مربیان، معلمان، والدین و همه کسانی باشد که به دنبال پرورش انسان‌های توانمند و متعالی هستند.
بیشتر بخوانید
بهره‌برداری از دو فضای ورزشی جدید در مدارس قم؛ طرح شهید سلیمانی در مسیر توسعه ورزش دانش‌آموزی
توصیه‌های پزشکی برای روزه‌داری بیماران دیابتی و فشارخونی؛ نور هدایت رمضان در حفظ سلامتی
آغاز ثبت‌نام آزمون اختصاصی کارشناسی ارشد دانشکده دین و رسانه؛ فرصتی برای طلاب در عرصه رسانه